امروز در سایت متمم یه مطلب از پیتر دراکر خوندم که در اون نوشته بود به راهکارهایی که در گذشته موفقیت به ارمغان آوردند اعتماد نکن، با خودم فکر کردم دیدم درسته! چندتا مصداق هم توی ذهنم آوردم، مثلا دقت کردی تا توی یه خیابون یه فلافلی درامد خوبی داره، توی همون خیابون همه مغازه ها تغییر کاربری میدن و فلافل فروشی میزنن! به این امید هستن که اونا هم فروش خوبی داشته باشن ولی در خیلی از مواقع کسب و کارشون با شکست مواجه میشه.
در ادامه پیتر دراکر میگه که ما همیشه باید مراقب تغییرات محیطی بزرگ باشیم، اونایی که می تونه فعالیت های ما رو بی معنی کنه، مصداق بارز اون، میتونه کالسکه هایی باشن که فکر میکردن با خرید بهترین اسب ها وشلاق ها می تونن نیازهای مردم رو بهتر مرتفع کنند ولی اصلا به این فکر نکردند که شاید یه روزی ماشین بخار بیاد و تمام کاسبی اونا رو به هم بزنه.
همه اینا رو گفتم تا برسم به اصل مطلب که در مورد موسسات غیرانتفاعی هست که مثل قارچ در نقاط مختلف رشد کردند، این موسسات اصلا حواسشون نیست به اینکه روند رشد جمعیت خیلی کند شده و تازه خیلی ها دیگه در دو دهه آینده، دانشگاه رفتن براشون آرزو نیست که مجبور باشن تن به هر دانشگاهی بدن، تازه خیلی از دانشگاه های دولتی بزرگ ما هم مصداق وقت تلف کردن هستند نه آموزش، شاید بچه های دو دهه بعد به این نتیجه برسند که اصلا دانشگاه رفتن، تلف کردن وقته و بهتره که روی بیارن به آموزش های آنلاین.
شاید بهتر باشه که این موسسات برای بیست سال آیندشون سناریوهای جدیدی بسازن که بتونن با تغییرات محیطی بزرگ مقابله کنند.