این جمله ای بود که چند وقت پیش پیش توی برنامه خندوانه یکی از تماشاچی ها خیلی بلند و صریح جلوی دوربین و رو به همسرش که احتمالا بعدا این برنامه رو توی خونه می بینه گفت. خیلی بعدش حس خوبی پیدا کردم. بارها این مساله رو توی این برنامه دیدم که رامبد از مهموناش درخواست می کنه تا یه جمله به کسی که دوسش دارن بگن و حتی بعضی وقتی صریحاً می پرسه وقتی قربون صدقه همسرت می خوای بری دقیقاً چی بهش می گی؟ میشه الآن اینا رو جلوی دوربین بگی؟!
آخه چه اشکالی داره یکی با تمام وجود جلوی بقیه به کسی که دوسش داره اظهار محبت و عاطفه کنه و حتی جلوی بقیه بوسش هم بکنه. یعنی پیامد ها و عوارض چنین رفتارهایی خیلی بیشتر از بد و بیراه ها و ناسزاهایی هست که هر روز توی جامعه با وقاحت تمام نثار هم می کنیم؟
شاید خیلی هامون خجالت می کشیم؛ به خاطر اینکه چنین رفتارهایی رو خیلی کم دیدیم و حتی خیلی کم شنیدیم. گاهی هم ممکنه دچار خساست توی نوازش شده باشیم. با خودمون فکر می کنیم اگه الان به کسی که دوسش داریم محبت و عاطفه کنیم پُررو میشه. دیگه بعدش به قول بعضیا طرف سَوارِمون میشه. خب معلومه دیگه توی فرهنگی که ضرب المثلی مثل گربه رو دم حجله باید کشت، رو داریم نباید انتظار داشته باشیم تا دم حجله محبت و عشق و علاقه ببینیم.