خب قبل از شروع بگم که این فیلم یکم (البته بیشتر از یکم) مثبت هجده هست و به هیچ عنوان توصیه نمی شود که با دوست، آشنا، فامیل یا خانواده مشاهده گردد و پیشنهاد می کنم در هنگام تماشایِ آن درب ها را چند قفله نمایید و درز و چفت پنجره ها را ببندید و حتی الامکان با هندزفری تماشا نمایید و اگر ناغافل کسی وارد اتاق شد به سرعت فیلم را مینیمایز کرده و به صفحه مانیتور خود خیره شوید!
من خودم ایده این فیلم و تجربه ذهنی که این نویسنده ازش استفاده کرده رو خیلی دوست داشتم و اگر یکم کارگردان سلیقه بیشتری به خرج میداد حتما می تونستیم در مورد این فیلم بیشتر بشنویم. داستان فیلم در مورد یه پسر به اسم اسکار هست که بعد از اینکه به مواد مخدر گرایش پیدا می کنه به وسیله پلیس به خاطر حمل و جا به جایی اون کشته میشه. قبل از اینکه این اتفاق بیوفته، دوستش الکس یه کتاب بهش میده که در اون در مورد اتفاقاتی که بعد از مرگ برای آدما میوفته داخلش توضیحاتی نوشته شده. طبق این کتاب انسان وقتی میمیره، اولش همه اتفاقاتی که تا روز مرگ براش افتاده رو به طور کامل میبینه و بعدش مثل یک روح توی دنیا غوطه ور میشه و هر چیزی که توی اطراف رخ میده رو میبینه ولی نمیتونه هیچ ارتباطی با اطرافیان داشته باشه. بعدش اینقدر توی محیط اطراف می چرخه و زوج هایی که در حال آمیزش هستند رو میبینه تا بالاخره تصمیم می گیره دوباره زندگی جدید رو در چه قالبی می خواد ادامه بده و این روند برای همیشه ادامه پیدا می کنه و تو همیشه در یک قالب جدید به این دنیا برمیگردی. یکی از زیبایی های این فیلم برای من نحوه فیلم برداری و نورپردازیش هست که البته یکم طول می کشه تا بهش عادت کنی. به جز چند صحنه که دوربین، اسکار رو نشون میده در تمام لحظات ما اتفاقات رو از دیدِ اسکار می بینیم. باهاش پلک میزنیم، وقتی مواد میکشه توهم میزنیم و حتی زمانی که میمیره توی آسمون هم پرواز می کنیم و به این طرف و اون طرف و زندگی بقیه سَرَک می کشیم.